لیلا فتح یونس نژند

فلزات به دلیل دارا بودن خواص مکانیکی مطلوب در ساخت ایمپلنت های تحت بار استفاده می شوند. اما ماهیت زیست خنثای فلزات سبب می شود که رشد استخوان در روی سطح ایمپلنت به خوبی انجام نگیرد. همچنین از آنجاییکه برای درمان شکستگی های استخوان نیاز به تثبیت ایمپلنت در موضع کاشت است، لذا لق شدن آن در نتیجه تشکیل فصل مشترک ضعیف با بافت های اطراف، منجر به عدم موفقیت در ایمپلنت گذاری می شود. خوردگی و خواص تریبولوژیکی ضعیف فلزات نیز کاهش عمر ایمپلنت و واکنش های التهابی را به دنبال دارد. امروزه برای دستیابی به مقبولیت بیشترف اصلاح سطح ایمپلنت های فلزی توسط پوشش های زیست فعال، سخت و مقاوم به خوردگی مورد توجه است. یکی از روش های موفق در این زمینه، اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی است که در آن از ولتاژهای بالا در حد چند صد ولت برای تشکیل پلاسما و رشد لایه اکسیدی متخلخل با چسبندگی مطلوب بر روی سطح فلزات سبک استفاده می شود. هدف از مقاله کنونی بررسی مکانیزم پوشش دهی و تاثیر پارامترهای مختلف نظیر ولتاژ، فرکانس، دانسیته جریان، مدت زمان PEO و ترکیب الکترولیت مورد استفاده بر روی ویژگی ها و خواص پوشش های حاصل توسط این روش است.