مهدی حاتمی

جاذب های زیست سازگار با توجه به کارآیی آن ها در حذف یون های فلزی از محلول های آبی و با توجه به سازگاری زیست محیطی آن ها، توجهات بسیاری را در سطح بین المللی به خود جلب کرده اند. با این حال، جداسازی زیست توده از محلول آبی، برای کاربرد بیوتکنولوژی، نسبتاً دشوار است و نرخ آهسته ی کاهش زیستی یون های فلزی، تنگنایی برای سنتز جاذب های بیولوژیکی است. در این پژوهش، تهیه ی یک نانوکامپوزیت هسته-پوسته ی ساختاریافته برای عماکردی مناسب در مورد این یون های فلزی به تفصیل توضیح داده شده است. ابتدا نانوذرات تیتانیوم اکساید (TiO2)، با استفاده از پلی دوپامین و تحت تاثیر اولتراسونیک به صورت شیمیایی اصلاح شدند. پلیمر کیتوسان با وزن ملکولی متوسط به عنوان ساختار پایه ای تشکیل دهنده ی نانوکامپوزیت به صورت آماده خریداری شده است. دی اسید N,N-(پیروملیتویل)-بیس-L-تایروسین (PMBT)، توسط واکنش تراکم آزاد حلال تهیه گردید. سپس بیونانوکامپوزیت های زیستی نوین حاوی کیتوسان و دی اسید (PMBT)، از طریق آمیداسیون شیمیایی درجا تهیه شدند و مواد سنتزشده توسط طیف سنجی مادون قرمز فوریه (FT-IR)، پراش اشعه ایکس (XRD)، طیف سنجی فرابنفش (UV-vis)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، طیف سنجی پراش انرژی اشعه ایکس (EDX)، به منظور مشاهده ی گروه های عاملی سطوح آن ها، مطالعات ساختاری، مکانیسم جذب و همچنین بررسی مورفولوژی نانوکامپوزیت ها، مشخصه یابی گردیدند. نانوکامپوزیت کیتوسان-تیتانیوم اکسید، با درصدهای وزنی مختلف نانوذره نسبت به کیتوسان (1، 3، 5 و 7 درصد وزنی) تهیه و در محلول های نمکی FeCl3، CuSO4، K2CrO4، AgNO3 و NiCl2، به ترتیب جهت جذب یون های Fe3+، Cu2+، Cr6+، Ag+ و Ni2+ قرار داده شد. یون های فلزی جذب شده بر روی نانوکامپوزیت CT/PMBT/TiO2@PoDA به وسیله ی NaBH4، به نانوذرات فلزی ظرفیت صفر (ZV-MNPs) مانند Fe0، Cu0، Cr0، Ag0 و Ni0 کاهش یافتند. راندمان کاتالیزوری نانوکامپوزیت هایی که حاوی ZV-MNPs بودند، توسط روش های آنالیزی مختلف، مشخصه یابی و مورد بررسی قرار گرفت. از میان تمامی نانوذرات فلزی ظرفیت صفر، نانوذرات Ni0، بازده ی کاتالیزوری بالایی را برای کاهش رنگ ها (مانند متیل اورانژ (MO) و رودامین B (rhd B) نشان دادند. جذب یون بر روی نانوکامپوزیت ها به عنوان تابعی از غلظت، زمان تماس، و قدرت یونی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین ما د