مهدی حسین زاده اقدم

محور اصلی در توسعه الگوریتم، طراحی مدل های الگوریتمی برای حل روز افزون مسائل پیچیده است. دستاوردهای زیادی از طریق مدل کردن هوش زیستی و طبیعی به دست آمده و نتایج آن بنام "سیستم های هوشمند" معروف است. این الگوریتم های هوشمند شامل شبکه‎های عصبی مصنوعی ، محاسبات تکاملی ، هوش گروهی ، سیستم های ایمنی مصنوعی و سیستم های فازی است. این الگوریتم های هوشمند همراه با منطق، استدلال استقرایی ، سیستم های خبره، استدلال مبتنی بر مورد و سیستم های یادگیری ماشین نمادین بخشی از رشته هوش مصنوعی را تشکیل می دهند. با توجه به گستردگی روش های هوش مصنوعی، می توان آن را ترکیبی از چندین رشته تحقیقاتی مانند علوم کامپیوتر، فیزیولوژی، فلسفه، جامعه شناسی و زیست شناسی دانست. ولی هوش چیست؟ تلاش برای پیدا کردن تعاریف هوش منجر به بحث های زیادی شده است. لغت نامه ها هوش را به عنوان توانایی درک کردن، فهمیدن و استفاده از تجربه، تفسیر کردن، داشتن توانایی تفکر و استدلال (بخصوص در سطح بالا) تعریف کردند. کلمات دیگری مانند؛ خلاقیت، مهارت، آگاهی، احساسات و شهود جوانب دیگری از هوش را توصیف می کنند. کامپیوترها می توانند هوشمند باشند؟ این سؤالی است که تا کنون بحث های بیشتری را نسبت به تعریف هوش به خود اختصاص داده است. در اواسط قرن بیستم آلن تورینگ خیلی به این سؤال فکر کرده است. او اعتقاد داشت که می توان ماشین هایی ساخت تا فرایند مغز انسان را تقلید کنند. تورینگ معتقد بود چیزی نیست که مغز بتواند انجام دهد و کامپیوتر خوب طراحی شده نتواند انجام دهد. بعد از سال‎های زیاد هنوز اظهارت او رؤیایی هست. اگرچه موفقیت هایی در مدل کردن سیستم های زیستی کوچک به وجود آمده ولی هنوز راه حل هایی برای مدل کردن مسائل پیچیده‎‎ای مانند بینش، آگاهی و احساسات که بخش های اصلی هوش انسان هستند، ارائه نشده است. در سال 1950 تورینگ آزمون هوشمند بودن کامپیوتر را مطرح کرد و به آزمون تورینگ معروف شد. در این آزمون یک شخص از طریق یک صفحه کلید هم از یک کامپیوتر و هم از یک انسان سؤالاتی را می پرسد. اگر شخص سؤال کنند نتواند کامپیوتر را از انسان تشخیص دهد در این صورت می توان آن کامپیوتر را هوشمند دانست. تورینگ اعتقاد داشت که یک کامپیوتر با یک میلیارد بیت حافظه توانایی گذشتن از نسخه 5 دقیقه‎ای این آزمون را با احتمال %70 در سال 2000 خواهد داشت. آیا اعتقادش ب