مرضیه رنجبر محمدی

هدف:دست یابی به داربستی با خواص مطلوب، یکی از چالش های پیش روی مهندسی بافت می باشد. پلی هیدروکسی بوتیرات (PHB) پلیمری است که به دلیل داشتن خواصی مناسب نظیر زیست سازگاری خوب و استحکام مکانیکی بالا در مقایسه با سایر پلیمر ها، مورد توجه محققین قرار گرفته است. البته خواصی نظیر آب دوستی کم و تردی آن باعث می شود تا به صورت خالص برای ساخت داربست مهندسی بافت غضروف مناسب نباشد. از جمله راه کار های حل این مشکل، ترکیب آن با سایر پلیمر هاست. هدف از انجام این پژوهش، تهیه داربست های الکتروریسی شده نانولیفی متشکل از پلی هیدروکسی بوتیرات/پلی اتیلن گلایکول و بررسی خواص ساختاری و رفتار سلولی آن است. روش شناسی پژوهش: ابتدا محلول پلیمری PHB با استفاده از حلال اصلی کلروفرم و حلال کمکی دی متیل فرمامید در دو غلظت 5 و 9 درصد وزنی- وزنی تهیه و الکتروریسی شد. جهت بهبود خاصیت آب دوستی پلی اتیلن گلایکول با درصد های مختلف به محلول پلیمری اضافه و الکتروریسی گردید. به منظور ارزیابی داربست ها، از تصویر برداری میکروسکوپ الکترونی، آزمون طیف سنجی مادون قرمز به روش تبدیل فوریه، آزمون حرارتی افتراقی، تعیین آب دوستی، آزمون خواص کششی و زیست تخریب-پذیری استفاده گردید. سپس با توجه به نتایج، داربست های 9 درصد وزنی-وزنی پلی هیدروکسی بوتیرات حاوی 5 و 10 درصد وزنی-وزنی پلی اتیلن گلایکول جهت آزمون سلولی با سلول های کندروسیت خرگوش انتخاب شدند. یافته ها: با کمک تصاویر میکروسکوپ الکترونی مشخص شد که قطر نانوالیاف در نمونه های داربست نانولیفی PHB با غلظت 9 درصد وزنی-وزنی از یکنواختی بیشتری برخوردار است. با افزودن ماده دوم PEG، فقط در غلظت های کم متناسب با غلظت ماده اصلیPHB امکان الکتروریسی می باشد. به عنوان مثال برای غلظت 9 درصد PHB امکان الکتروریسی نهایت 10 درصد وزنی-وزنی ماده PEG وجود دارد و با افزایش بیشتر غلظت PEG فرآیند الکتروریسی منقطع بدون تشکیل ریز لایه ضخیم می باشد. با افزودن PEG میزان زاویهتماسآب ریز لایه از 5/85 درجه برای غلظت 9 درصد PHB به3/49 درجه با افزایش 10 درصد PEG کاهش می یابد. سرعت تخریب پذیری ریز لایه PHB با افزودن PEG بیشتر شده و خواص مکانیکی افت می کند. نتیجه گیری: با افزودن پلی اتیلن گلایکول می توان قطر نانوالیاف الکتروریسی شده، خواص آب دوستی و بیولوژیکی داربست های PHB را بهبود بخشید.