مرضیه رنجبر محمدی

دست یابی به داربستی با خواص مطلوب، یکی از چالش های پیش روی مهندسی بافت می باشد. پلی هیدروکسی بوتیرات پلیمری است که به دلیل داشتن خواصی مناسب نظیر زیست سازگاری خوب و استحکام مکانیکی بالا در مقایسه با سایر پلیمر ها، مورد توجه محققین قرار گرفته است. البته خواصی نظیر آب دوستی کم و تردی آن باعث می شود تا به صورت خالص برای ساخت داربست مهندسی بافت غضروف مناسب نباشد. از جمله راه کار های حل این مشکل، ترکیب آن با سایر پلیمر هاست. هدف از انجام این پژوهش، تهیه داربست های الکتروریسی شده نانولیفی متشکل از پلی هیدروکسی بوتیرات/پلی اتیلن گلایکول و بررسی خواص ساختاری و رفتار سلولی آن است. ابتدا محلول پلیمری پلی-هیدروکسی بوتیرات با استفاده از حلال اصلی کلروفرم و حلال کمکی دی متیل فرمامید در غلظت 9 درصد وزنی- وزنی تهیه و الکتروریسی شد. جهت بهبود خاصیت آب دوستی پلی اتیلن گلایکول با درصد های مختلف به محلول پلیمری اضافه و الکتروریسی گردید. به منظور ارزیابی داربست ها، از تصویر برداری میکروسکوپ الکترونی و تعیین آب دوستی با دستگاه اندازه گیری زاویه تماس آب استفاده گردید. سپس با توجه به نتایج، داربست بهینه جهت آزمون سلولی با سلول های کندروسیت خرگوش انتخاب شدند. با افزودن پلی اتیلن گلایکول می توان قطر نانوالیاف الکتروریسی شده، خواص آب دوستی و بیولوژیکی داربست های پلی هیدروکسی بوتیرات را بهبود بخشید.