ویدا خلیلی

منیزیم و آلیاژهای پایه منیزیم به سبب دارا بودن خواص ویژه مانند دانسیته پایین به همراه استحکام مناسب و زیست تخریب پذیری به عنوان نسل جدیدی از بایو مواد زیست تخریب پذیر مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته اند و در صورت استفاده از این نوع ایمپلنت ها، نیازی به عمل جراحی ثانویه برای خروج ایمپلنت از بدن بیماران نخواهد بود. علی رغم ویژگی های بالا، خواص مکانیکی و زیست تخریب پذیری بالا از جمله عوامل محدود کننده کاربرد آلیاژهای پایه منیزیم در محیط بدن هستند. روش های مختلفی برای بهبود این خواص به کار گرفته میشود که از جمله می توان آلیاژ سازی، عملیات حرارتی، عملیات ترمومکانیکی و پوشش دهی را نام برد. خالصه ای از مطالعات پیشین درباره تاثیر عناصر آلیاژی روی خواص مکانیکی، خوردگی و زیستی آلیاژ های پایه منیزیم به تفکیک عناصر آلیاژی و چگونگی تأثیر آن ها بر خواص مکانیکی، خواص خوردگی و خواص زیستی آلیاژ های پایه منیزیم در مقاله حاضر ارائه می گردد.