امروزه استفاده از مواد سرامیکی با توجه به دارا بودن ویژگی های منحصر به فرد نظیر خواص دما بالای بسیار خوب و مقاومت به سایش و خوردگی عالی مورد توجه بسیاری از محققین و صنعتگران می باشد. اما از طرفی، چقرمگی شکست پایین و قابلیت ماشینکاری بسیار ضعیف این مواد کاربرد آنها را صنایع مهندسی محدود ساخته است. یکی از روش های مؤثر جهت بهره مندی از خواص ویژه مواد سرامیکی و توسعه کاربردهای آنها، ترکیب این مواد با قطعات فلزی و بویژه آلیاژهای فولادی است. بنابراین، ساخت و تولید چنین قطعاتی نیازمند توسعه روش های مناسب اتصال دهی می باشد. در بین مواد سرامیکی، کاربید سیلیسیم ( SiC ) یکی از مهمترین این نوع مواد می باشد که کاربردهای گسترده ای در صنایع مختلف بویژه هوافضا و هسته ای دارد. باوجود توسعه روش های مختلف اتصال دهی بین سرامیک ها ازجمله کاربید سیلیسیم و فلزات، هنوز مشکلاتی در زمینه ایجاد اتصال سالم و بدون عیب بین این دو گروه از مواد مهندسی به دلیل خواص متفاوت فیزیکی و شیمیایی و عدم سازگاری آنها وجود دارد. اتصال SiC به آلیاژهای فلزی توسط روش های مرسوم جوشکاری ذوبی به دلیل تبخیر شدن SiC به جای ذوب شدن در دماهای بالا و همچنین اختلاف زیاد دماهای ذوب آنها تقریباً غیرممکن می باشد. در بین روش های مختلف توسعه یافته جهت اتصال سرامیک ها به فلزات، لحیم کاری فلز فعال( Active metal brazing ) و اتصال دهی نفوذی ( Diffusion Bonding ) از جمله مناسب ترین این روش ها هستند. در پژوهش حاضر، اتصال قطعه سرامیکی کاربید سیلیسیم ( SiC ) به فولاد زنگ نزن آستنیتی به روش لحیم کاری با استفاده از مواد پرکننده مختلف شامل Ag-Ti، Ti-Cu، Ag-Cu و Ag-Cu-Ti مورد مطالعه قرار گرفت. فرایند اتصال دهی در دمای مناسب و مدت زمان کافی تحت اتمسفر خلاء و با استفاده از یک فیکسچر مناسب انجام پذیرفت. نمونه اتصال SiC -فولاد به لحاظ ظاهری و ریزساختاری و با هدف دستیابی به یک اتصال کامل عاری از عیوب و ناپیوستگی ارزیابی شد. نتایج بدست آمده نشان داد که اتصال ایجاد شده توسط مواد پرکننده Ag-Ti و Ti-Cu از کیفیت مناسبی برخوردار می باشد. لایه واسط Ag-Cu برای اتصال فولاد زنگ نزن 316 به SiC مناسب نبوده و اتصال دارای استحکام کافی نمی باشد.
