حبیب اعتمادی

در بسیاری از فرآیندهای شیمیایی، روزانه مقدار زیادی از پساب های روغنی و نفتی تولید می شود که به عنوان یکی از معضلات مهم محیط زیستی محسوب می شود. به طور سنتی تصفیه این پساب ها با روش های مختلفی از جمله جداسازی مکانیکی، انعقاد و شناورسازی با هوا انجام می گیرد که معایبی نظیر نیاز به فضای عملیاتی و هزینه بالا به همراه دارد. در سال های اخیر استفاده از فناوری غشایی، مخصوصا غشاهای پلیمری به منظور تصفیه چنین پساب هایی توجه محققین را به خود جلب کرده است. از جمله مزایای این تکنولوژی نیاز به انرژی و فضای عملیاتی کمتر و استفاده نکردن از افزودنی های دیگر و همچنین کارایی بالا است که منجر به کاهش هزینه عملیاتی می شود. یکی از مهم ترین مشکلات در زمینه توسعه ی غشاهای پلیمری در فرایند تصفیه ی پساب های نفتی، گرفتگی غشا است که راه های مختلفی برای برطرف کردن آن ارائه شده و از رایج ترین روش های کاهش گرفتگی غشاهای پلیمری، استفاده از نانوذرات معدنی در ماتریس غشا می باشد. اخیرا استفاده از غشاهای پلیمری پلی ونیل کلراید (PVC) در فرآیندهای مختلف غشایی کاربرد روزافزونی پیدا کرده است. این غشاها دارای خواص برجسته ای از جمله مقاومت شیمیایی و مکانیکی بالا، پایداری حرارتی و قیمت پایین است. نانوذرات تجاری سیلیکا (SiO2) از جمله نانوذرات آب دوست و ارزان قیمتی است که به دلیل خاصیت آب دوستی خوب و سطح ویژه بالا و همچنین پایداری حرارتی خوب در اصلاح غشاهای پلیمری (PVC) با ترکیب درصدهای مختلف استفاده شد. در این پژوهش، غشاهای پلی ونیل کلراید حاوی افزودنی پلی اتیلن گلیکول (PEG) توسط نانوذرات (SiO2) ، اصلاح شده و به عنوان غشاء اولترافیلتراسیون با ترکیب درصدهای 025/0، 05/0، 750/0 و1/0 درصد وزنی جهت استفاده در فرایند تصفیه ی پساب های نفتی، مورد ارزیابی قرار گرفته شد. تمام غشاهای ساخته شده در این تحقیق با استفاده از روش (NIPS) در آزمایشگاه تهیه شده و عملکرد غشاهای خالص و نانوکامپوزیتی اصلاح شده توسط نانوذارت با ترکیب درصدهای مختلف در سیستم جریان عرضی به منظور جداسازی ترکیبات آلی از پساب های نفتی (OWW) مورد بررسی قرار گرفته و مقایسه شد. خصوصیات مربوط به غشاها توسط آنالیزهای FESEM، FTIR،AFM،CA،TGA،Tensile،WCA،Porosity، PWFمورد ارزیابی قرار گرفته شدند. نتایج FESEM نشان داد که افزودن نانوذرات (SiO2) به ماتریس غشاها باعث