چشم یکی ازپیچیده ترین اندام ها در انسان ها و حیوانات است. اختلالات چشمی بر بسیاری از افراد جمعیت در جهان تاثیر می گذارد. بیماری های تهدیدکننده بینایی سالانه موجب از بین رفتن بینایی میلیون ها انسان می شود، در حالیکه با دستیابی به درمان های مناسب می توان از بسیاری از آسیب های چشمی جلوگیری نمود. لنزهای تماسی نرم بسیار انعطاف پذیر بوده، نفوذپذیری مناسب در مقابل اکسیژن دارند و از میزان جذب آب بالایی برخوردار هستند. سیلیکون موجود در این لنزها به دلیل داشتن پیوند Si-O-Si از خواص انعطاف پذیری و نفوذپذیری مناسب در مقابل اکسیژن برخوردار هستند. مشکل عمده در لنزهای تهیه شده بر پایه ی سیلیکون ویژگی آبگریزی زیاد در سطح آنها است. آبگریز بودن نه تنها ضعف یک وسیله اپتیکی محسوب می شود، بلکه برای چشم بسیار خسته کننده است. روش های اصلاح توده سیلیکون، اگر چه روش های مناسب برای تغییر ویژگی های توده پلیمر، مثل قابلیت تورم در مایعات بیولوژیکی می باشند، اما با این روش ها نمی توان ویژگی های سطحی پلیمر را عوض نمود. پلی(2-هیدروکسی اتیل متاکریلات) (PHEMA) و پلی(الیگو اتیلن گلایکول متاکریلات) (POEGMA) به دلیل خاصیت جذب آب، خیس شوندگی و نیز قابلیت عبوردهی اکسیژن به عنوان ماده ی مورد توجه در ساخت لنزهای نرم مورد توجه قرار گرفته است تا بتوان از این طریق ویژگی آب دوستی در سطح و میزان جذب آب را بهبود داد. سپس ویژگی های ذاتی لنزهای تماسی مانند شفافیت اپتیکی، آب دوستی سطح و میزان جذب آب بهینه سازی خواهد شد. برای دست یابی به رهایش تاخیری و افزایش ظرفیت بارگذاری دارو و بدون اینکه ویژگی های ذاتی لنزهای تماسی دستخوش تغییر قرار گیرد، در زمینه توسعه دارو در داخل لنزهای تماسی نرم بر پایه ی هیدروژل های سیلیکون به شکل فیلم های چند لایه پرداخته شد.
