منیزیم و آلیاژهای پایه منیزیم به سبب دارا بودن خواص ویژه مانند دانسیته پایین به همراه استحکام مناسب و زیست تخریبپذیری به عنوان نسل جدیدی از بایو مواد زیست تخریب پذیر مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفتهاند و در صورت استفاده از این نوع ایمپلنتها، نیازی به عمل جراحی ثانویه برای خروج ایمپلنت از بدن بیماران نخواهد بود. علی رغم ویژگیهای بالا، خواص مکانیکی و زیست تخریب پذیری بالا از جمله عوامل محدود کننده کاربرد آلیاژهای پایه منیزیم در محیط بدن هستند. روشهای مختلفی برای بهبود این خواص به کار گرفته میشود که از جمله میتوان آلیاژ سازی، عملیات حرارتی، عملیات ترمومکانیکی و پوشش دهی را نام برد. خلاصهای از مطالعات پیشین درباره تاثیر عناصر آلیاژی روی خواص مکانیکی، خوردگی و زیستی آلیاژ های پایه منیزیم به تفکیک عناصر آلیاژی و چگونگی تأثیر آنها بر خواص مکانیکی، خواص خوردگی و خواص زیستی آلیاژ های پایه منیزیم در مقاله حاضر ارائه میگردد.
