امامت یکی از آموزه های مهم اسلامی است. این آموزه، در اسلامِ با خوانشِ شیعی از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ به گونه ای که شیعیان آن را در کنار توحید، نبوت و معاد از اصول دین قرار می دهند. از این رو متکلمان و متفکران امامیه افزون بر آن که در کتاب های کلامی جامعِ خود از آن بحث کرده اند، از دیرباز تا کنون آثار مستقلِ بسیاری نیز درباره آن نگاشته اند. شیخ طوسی و خواجه نصیر الدین طوسی؛ دو تن از اندیشمندان بزرگ امامیه علاوه بر آن که در آثار جامع کلامی خود از امامت بحث کرده اند به صورت ویژه نیز در حوزه امامت دارای تالیفات ارزشمندی هستند. در اثر حاضر دو رساله گرانقدر درباره امامت را از این دو متفکر پرآوزه ترجمه کرده و به همراه متن عربی در اختیار پژوهشگران قرار می دهیم. پیش از ترجمه و متن اصلی این دو رساله، مطالب مختصری درباره شیخ طوسی و خواجه طوسی و آثار کلامی آنها و نیز شیوه کار خود ارائه می کنیم.
