بافت ها و اعضای بدن انسان می توانند در اثر ساختار ژنتیکی، افزایش سن، بیماری، تصادف و جراحات ناشی از جنگ کارایی خود را از دست بدهند. حل چنین ناهنجاری هایی از طریق دارو، پیوند عضو و گاهی جایگزینی اندام مصنوعی (ایمپلنت ها) انجام پذیر است. در موارد ضرورت، استفاده از ایمپلنت ها برای بازگرداندن کارکرد اعضای بدن به حال عادی اجتناب ناپذیر است. مواد مورد استفاده در ایمپلنت ها به دو دسته کلی زیست تجزیه-پذیر و زیست ایمن تقسیم بندی می شوند. در سال های اخیر، مواد زیست تجزیه پذیر با قابلیت زیست سازگاری از جمله منیزیم و آلیاژهای آن به سبب داشتن مزایای متعدد در تهیه ایمپلنت های نوین مورد توجه قرار گرفته اند.
