ناصر قاسمیان

پتانسیل بالا اما حلالیت پایین در آب، کاندیداهای مختلفی برای مواد دارویی جهت جایگزینی، بهینه سازی و همچنین کشف مواد جدید ارائه نموده است. حلالیت ضعیف داروها، چالش های بسیاری از جمله کاهش دسترسی زیست فراهمی را در تجویز این مواد به صورت خوراکی، فقدان هم ارزی تغذیه ای و همچنین کاهش خاصیت مولکول های دارویی در مراحل اولیه توسعه نشان می دهد. در میان بسیاری از راهبردهای مختلف برای بهبود حلالیت مواد دارویی (به عنوان مثال میکرونیدلینگ (فرایند کاهش متوسط قطر ذرات یک ماده جامد)، کمپلکس سازی، طراحی و تولید مواد دارویی و غیره)، توسعه حامل های کلوئیدی به عنوان یک راهبرد مطلوب مورد بررسی قرار گرفته است. چند سیستم کلوئیدی مبتنی بر پلیمر و لیپید از جمله نانوذرات پلیمری، لیپوزوم ها و امولسیون ها به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته اند. در این کتاب، در مورد سیستم های لیپیدی کلوئیدی اخیر بحث شده است. نانوذرات لیپیدی جایگزین مناسبی برای سایر حامل های کلوئیدی دیگر می باشند. این نانوذرات نه تنها مزایای بیشتر حاملین کلوئیدی را دارند بلکه کاستی های مرتبط با برخی از مواد مانند تری گلیسریدها یا اسیدهای چرب را نیز کاهش می دهند. ساختارهای نانوذرات لیپیدی را می توان به چهار نوع مختلف، نانوذرات لیپید جامد (SLN)، حامل چربی نانوساختار (NLC)، ترکیب دارویی چربی (LDC) و نانوذرات ترکیبی پلیمر-لیپید (PLN) طبقه بندی کرد. این نانوذرات لیپیدی می توانند داروهای آب دوست و چربی دوست را به خوبی مسدود کنند و بسیاری از آن ها به عنوان نسل بعدی حامل های دارویی که در داروها استفاده می شوند عمل می کنند. تاکید ویژه ای به نانوذرات لیپید جامد و حامل های چربی نانوساختار داده شده است.