صنعت ساخت‌وساز به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه، نقش بسزایی در مصرف منابع طبیعی، انرژی و انتشار آلاینده‌های زیستمحیطی ایفا می‌کند. در این راستا، شهر تبریز به عنوان یکی از کلانشهرهای مهم ایران، با چالش‌های زیستمحیطی ناشی از توسعه شهری سریع و تغییرات آب‌وهوایی شدید (زمستان‌های بسیار سرد و تابستان‌های گرم) روبرو است. این شرایط اقلیمی، وابستگی شدید بخش ساختمان به سوخت‌های فسیلی برای تأمین گرمایش و سرمایش را اجتناب‌ناپذیر ساخته که منجر به مصرف بالای انرژی و انتشار قابل توجه گازهای گلخانه‌ای می‌شود. بنابراین، لزوم حرکت به سمت ساخت‌وساز پایدار با به‌کارگیری ابزارهای علمی برای سنجش دقیق تأثیرات محیطی، بیش از پیش احساس می‌گردد. ارزیابی چرخه‌عمر (LCA) به عنوان یک روش استاندارد و کمّی، قادر است تمامی تأثیرات محیطی یک ساختمان را از مرحله استخراج مواد اولیه تا تخریب نهایی (از گهواره تا گور) مورد سنجش و تحلیل قرار دهد. این رساله با تمرکز بر این خلأ دانش در منطقه شمال‌غرب ایران، به محاسبه و تحلیل چرخه عمر یک ساختمان مسکونی متداول در تبریز می‌پردازد.
