حبیب اعتمادی

فرضیه: غشاهای الیاف توخالی پلیمری با داشتن نسبت سطح به حجم بالا ساختار مناسبی در فناوری غشایی می باشند. پلی اتیلن سبک خطی به دلیل خواص ویژه ای که دارد، می تواند پلیمر مناسبی برای ساخت غشای الیاف توخالی با روش جدایش فازی با القاء حرارتی باشد. هدف این کار بررسی تأثیر استخراج کننده، سرعت ریسیدن و نرخ سیال سوراخ کننده بر ساختار و عملکرد غشای پلی اتیلن سبک خطی می باشد. روش ها: پلی اتیلن سبک خطی و روغن معدنی به عنوان رقیق کننده حرارت داده شد تا محلول همگن حاصل شود و سپس به داخل قالب شکل دهنده تزریق شد. الیاف توخالی بعد از خروج از قالب شکل-دهنده وارد حمام انعقاد شده و سپس با استخراج کننده های مختلف استخراج شد. تأثیر اتانول، هگزان و استن با پارامترهای حلالیت متفاوت بر ساختار غشاها مطالعه شد. در ادامه اثر سرعت ریسیدن و نرخ سیال سوراخ کننده بر ساختار و عملکرد غشای استخراج شده با استن مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: غشاهای استخراج شده با اتانول تخلخل و گذردهی آب خالص پایینی نشان دادند که بیانگر این می باشد که اتانول قادر به استخراج رقیق کننده از ساختار غشا نیست. هگزان نیز به علت داشتن پارامتر حلالیت مشابه با پلی اتیلن سبک خطی باعث تورم بخش آمورف پلیمر و بسته شدن حفرات غشا شد. استن توانست با موفقیت رقیق کننده را از ساختار غشا خارج کند و تصاویر SEM نیز ساختار متخلخل غشا را تأیید کردند. دیگر نتایج نشان داد که با افزایش سرعت ریسیدن، گذردهی آب خالص، زبری سطح و مقاومت کششی غشاهای الیاف توخالی افزایش می یابد. افزایش نرخ تزریق سیال سوراخ کننده نیز منجر به بهبود مقاومت مکانیکی و کاهش گذردهی آب غشاها شد. در نهایت مشخص شد که میزان پس زنی پروتئین کلاژن توسط غشاهای ساخته شده با افزایش سرعت سیال سوراخ کننده افزایش یافته و با افزایش سرعت ریسیدن کاهش ناچیزی پیدا می کند.