الهام نقاش زرگر

هدف: آسیب های استخوانی یکی از چالش های علم پزشکی محسوب می شود که هر ساله هزینه زیادی را در دنیا برای درمان به خود اختصاص داده است. استفاده از انواع ساختارهای نانولیفی الکتروریسی شده متشکل از پلیمرهای زیستی به همراه سرامیک های زیستی در کاربرد مهندسی بافت استخوان از اهمیت زیادی برخوردار است. پلی هیدروکسی بوتیرات به عنوان یک پلیمر زیست سازگار با استحکام مکانیکی بالا شناخته می شود. البته خواصی نظیر آب دوستی کم آن منجر به ترکیب آن با دیگر پلیمرهای آب دوست مانند پلی اتیلن گلایکول شده است. در کاربردهای مهندسی بافت استخوان، جهت افزایش خاصیت زیست فعالی که در مراحل رشد و ترمیم استخوان از اهمیت زیادی برخوردار است، به طور معمول از انواع سرامیک های زیستی مانند شیشه زیست فعال استفاده می شود. روش شناسی پژوهش: هدف از این مطالعه طراحی و ارزیابی داربست نانوکامپوزیتی متشکل از دو پلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی اتیلن گلایکول حاوی شیشه زیست فعال تهیه شده به روش الکتروریسی جهت مهندسی بافت استخوان است. به این منظور درصدهای مختلف شیشه زیست فعال از 5 تا 5/12 درصد وزنی به محلول الکتروریسی پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی اتیلن گلایکول اضافه شد. نمونه های تولید شده مشخصه یابی شده و از نظر آزمون عملکردی زیست فعالی بررسی و مقایسه شدند. یافته ها: تصاویر میکروسکوپ الکترونی بیانگر الکتروریسی موفق، بدون انقطاع و یا هر گونه آسیب در سطح الیاف بوده است. حضور نانوذرات شیشه زیست فعال با استفاده از آزمون پراش انرژی پرتو ایکس قابل اثبات است. با افزودن جز شیشه زیست فعال به محلول پلیمری، قطر متوسط نانوالیاف تولید شده روند افزایشی داشته و میزان آب دوستی کاهش یافته است. خواص مکانیکی تا 5/7 درصد وزنی از حضور نانوذرات شیشه زیست فعال بهبود یافته است. با توجه به نتایج به دست آمده از قطر نانوالیاف، خواص مکانیکی و آب دوستی، 5 درصد وزنی از شیشه زیست فعال به عنوان درصد بهینه انتخاب گردید. در آزمون عملکردی نیز افزایش خاصیت زیست فعالی با تشکیل فاز هیدروکسی آپاتیت بر روی سطح نمونه نانوکامپوزیتی بهینه قابل اثبات است. نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که به کار گیری ترکیب نانوکامپوزیتی پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی اتیلن گلایکول با حضور 5 درصد وزنی از شیشه زیست فعال نه تنها خواص زیست فعالی بلکه خواص ساختاری داربست را بهبود داده است و