فرضیه: آسیب‌های استخوانی یکی از چالش‌های علم پزشکی محسوب می‌شود که هر ساله هزینه زیادی را در دنیا برای درمان به خود اختصاص داده است. استفاده از انواع ساختارهای نانولیفی الکتروریسی شده متشکل از پلیمرهای زیستی به همراه سرامیک-های زیستی در کاربرد مهندسی بافت استخوان از اهمیت زیادی برخوردار است. پلی‌هیدروکسی بوتیرات به عنوان یک پلیمر زیست‌سازگار با استحکام مکانیکی بالا شناخته می‌شود. البته خواصی نظیر آب‌دوستی کم آن منجر به ترکیب آن با دیگر پلیمرهای آب‌دوست مانند پلی‌اتیلن گلایکول شده است. در کاربردهای مهندسی بافت استخوان، جهت افزایش خاصیت زیست فعالی که در مراحل رشد و ترمیم استخوان از اهمیت زیادی برخوردار است، به طور معمول از انواع سرامیک‌های زیستی مانند شیشه زیست فعال استفاده می‌شود. روش‌ها: هدف از این مطالعه طراحی و ارزیابی داربست نانوکامپوزیتی متشکل از دو پلیمر پلی‌هیدروکسی بوتیرات و پلی‌اتیلن گلایکول حاوی شیشه زیست فعال تهیه شده به روش الکتروریسی جهت مهندسی بافت استخوان است. به این منظور درصدهای مختلف شیشه زیست فعال از 5 تا 5/12 درصد وزنی به محلول الکتروریسی پلی‌هیدروکسی بوتیرات و پلی‌اتیلن گلایکول اضافه شد. نمونه‌های تولید شده مشخصه‌یابی شده و از نظر آزمون عملکردی زیست فعالی بررسی و مقایسه شدند. یافته‌ها: تصاویر میکروسکوپ الکترونی بیانگر الکتروریسی موفق، بدون انقطاع و یا هر گونه آسیب در سطح الیاف بوده است. حضور نانوذرات شیشه زیست فعال با استفاده از آزمون پراکنش انرژی پرتو ایکس قابل اثبات است. با افزودن جز شیشه زیست فعال به محلول پلیمری، قطر متوسط نانوالیاف تولید شده روند افزایشی داشته و میزان آب‌دوستی کاهش یافته است. با توجه به نتایج به دست آمده از قطر نانوالیاف و آب‌دوستی، درصد 5 درصد وزنی از شیشه زیست فعال به عنوان درصد بهینه انتخاب گردید. در آزمون عملکردی نیز افزایش خاصیت زیست فعالی با تشکیل فاز هیدروکسی آپاتیت بر روی سطح نمونه‌های نانوکامپوزیتی قابل اثبات است.
