راه رفتن یکی از مهمترین فعالیتهای انسان در جابجایی است که به شدت بر استقلال فرد و کیفیت زندگی او تاثیر دارد . انسان این فعالیت اصلی را بندرت به تنهایی و اکثرا بهمراه یک فعالیت یا تکلیف ثانویه حرکتی یا شناختی انجام میدهد. مطالعات نشان دادهاند که چالش بیشتر سیستم عصبی بهنگام تکالیف دوگانه راه رفتن، خصوصا در حرکت رو به عقب میتواند موجب برهم خوردن ریتم حرکت و بالا رفتن احتمال زمین خوردن باشد. اگرچه زمین خوردن بیشتر در سنین بالا مسئله ای جدی تلقی میشود، ولی بررسی چال شهای جدی که بتوانند حتی در جوانان ریتم حرکت را بطور محسوسی پایین بیاورند حائز اهمیت است. یکی از علائم پایین آمدن ریتم راه رفتن، افزایش عدم تقارن در عملکرد اندام تحتانی است و پارامترهای بیومکانیکی گام، شاخصهای خوبی برای محاسبه تقارن میباشند. هدف این مطالع ه بررسی میزان از دست رفتن تقارن در راه رفتن رو به جلو و عقب د رحین انجا م تکالیف دوگانه در جمعیت جوان بود. 21 دانشجوی مرد و 24 دانشجوی زن در این مطالعه شرکت کردند و 20 تکلیف "برخاستن و راه رفتن زمان دا ر" 5 متر را اجرا کردند که حین آن 3 پارامتر بیومکانیکی راه رفتن بدست آمد. معیارهای تقارن از این پارامترها محاسبه شد. نتایج نشان دادند که تکالیف شناختی تاثیر بیشتری بر تقارن دارند و خصوصا تکالیف رو به عقب تاثیر معنی داری از لحاظ آماری برتقارن میگذارند. بنابراین ارزش توجه بیشتری در ارزیابی احتمال زمین خوردن و نیز پرداختن در تمر ینهای چالش سیستم کنترل عصبی، برای کاهش احتمال زمی ن خوردن را دارند.
